Yogyakarta

Op naar de volgende grote stad. We hebben er voor gekozen om de trein te nemen. Achteraf gezien een echte ervaring, maar verschrikkelijk traag. De afstand tussen Bandung en Yogya zal ongeveer 400 km. zijn, maar het kost je een volledige dag om dat met de trein te doen. Natuurlijk wel goedkoop. maar we hebben maar besloten om in het vervolg alles per vliegtuig te doen, dit is zonde van de tijd!

Yogya is een stad die lang geleden belangrijk was. We kunnen daar nog steeds de restanten van vinden. Je hebt hier Fort Vredenburg (tegenwoordig Benteng Vredenburg), het Kraton (voormalig paleis van de Sultan) en de Boroboudour.

Als je entrée betaalt kun je alles bekijken, vreemd genoeg kun je het fort en het Kraton alleen in de ochtend doen. Om 12:30 is het einde oefening.

De Boroboudour is wel de hele dag te bezichtigen. Je zult een auto met privechauffeur moeten huren om er te komen en ruim een uur rijden. De kosten vallen erg mee, wij waren minder dan 20 euri kwijt.

Eenmaal aangekomen is de hele wereld anders. Ondertussen zijn we gewend geraakt aan een Indonesie waar je rustig kunt lopen, zonder lastig gevallen te worden door bedelaars, verkopers, gidsen en andersoortige storingen. Hier zijn ze allemaal terug te vinden! Het is spitsroeden lopen tussen de verkoopstalletjes. Op een gegeven moment zie je dat je heel zorgvuldig langs alle tentjes wordt geleid om een zo groot mogelijk aantal verkopers de gelegenheid te geven hun waar aan te bieden. Het lijkt wat op Ikea, dat hetzelfde ergerlijke systeem toepast. Je kunt nooit ergens direct heenlopen, maar moet de hele winkel door. Iets waarom ik nooit meer bij Ikea kom trouwens.

Eenmaal op de attractie aangekomen heb je overigens 230.000 roepia p.p. uitgegeven (meer dan de locals, omdat die een aparte kassa hebben).

Als blanke man (van 1.90) is het erg lastig om dat ongehinderd te genieten. De plaatselijke schoolmeisjes vinden je namelijk erg interessant. Ik ben nog nooit zo  populair geweest! Allemaal wilden ze op de foto met me! Groot en blank schijnt nog steeeds erg aantrekkelijk te zijn hier. Nonna stond een beetje achteraf te lachen en heeft zo nu en dan de dames nog aangemoedigd (denk ik). Al met al is de Boroboudour zeker de moeite van een bezoek waard!

Eerlijk gezegd viel Yogya zelf tegen. Het kan ook komen omdat we genoeg hebben van steden. Toch kan ik (objectief gezien) zeggen dat wij het (zonder meer) de minst leuke stad van Indonesie vinden van wat we tot nu toe gezien hebben. Om niet alleen negatief te zijn: het stadsvervoer is goed geregeld. Enorme aantallen nutteloze baantjes zijn geschapen om mensen aan het werk te houden. Zo zitten er op elke halte mensen (soms drie per halte en keurig in uniform) die kaartjes verkopen of iedereen waarschuwen als er weer een bus aankomt. Op de bus is minimaal een chauffeur te vinden (alhoewel het misschien veiliger zou zijn zonder die gast) en een knecht (dat is trouwens ook zijn offieciele functienaam). Deze doet eigenlijk weinig. Hij zet streepjes als er iemand instapt en roept welke halte er aan komt. De bussen rijden van 06:00 tot (let op) 20:30! Van 20:30 tot 06:00 wordt elke halte bewaakt door iemand (soms door twee personen). Die persoon is de hele nacht op zo’n halte te vinden. Al met al duizenden baantjes. Onze chauffeur naar de Boroboudour vertelde dat alle bedelaars een baantje hadden gekregen omdat bedelen nu officieel verboden is. Sociale oplossing! Inderdaad geen enkel bushokje met graffiti of vernielingen! 

Net als in Bandung, hebben we hier in het Favehotel geslapen. Nonna heeft natuurlijk weer korting geregeld. Al met al waren we € 20,00 per nacht kwijt. Keurige prijs voor een goed hotel.