Jakarta

(http://www.youtube.com/watch?v=l0Qrm6e9uMo&sns=em)

Na alle reisspektakels zijn wij eindelijk geland op Cengkareng Airport – Indonesia 21: 30 uur. Mijn “vrolijke reisgenoot” was er weer snel bij. (Zo zie je maar weer, elk nadeel heeft zijn voordeel, of hebben zij het LIFO-systeem toegepast: last in, first out?)

Bij de douane verliep het, geheel buiten mijn verwachting, voorspoedig en voordat we het wisten stonden we buiten. Hier en daar werden we aangesproken voor een taxi - voornamelijk Klaas (Mister, taxi?) – maar die hebben wij vriendelijk genegeerd. Eerst tijd voor rustig wat drinken en eten.

Tijd voor de taxi

Klaas heb ik “even achtergelaten”.  Mister zal alleen maar voor inflatie zorgen. Ik ging dus alleen op pad op zoek naar een betrouwbare taxi. In tegenstelling tot mijn vorige ervaringen hier, was het nu zeer georganiseerd. Alle diverse taxibedrijven hebben hun eigen stand en ik werd niet overdonderd door honderden snorders. Wat een opluchting.

Zo, taxi geregeld en nu Mister ophalen, waarna de chauffeur (van Blue Bird Taxi – één van de meest betrouwbare taxi’s in Jakarta) ons linea recta naar het hotel reed, 32 km verderop voor een kapitale ritprijs van Rp 191.000,= (€ 12,50).

Artotel

Hier hebben wij twee nachten gelogeerd. Zoals de naam van het hotel al een beetje aangeeft, heeft het vele kunstwerken. Het hotel ondersteunt heel veel artistieke talenten van verschillende culturen en achtergronden. Super modern en leuk. Goede service, vriendelijk personeel en een zeer uitgebreid ontbijtbuffet, zowel Aziatisch als Europees en Amerikaans.

Heerlijk geslapen, en voor mijn doen voor het eerst in weken (misschien wel maanden) heel lang geslapen. Wel 7,5 uren!  Best wel lang.

De volgende dag

Voor de verandering zijn wij ons dag begonnen met een Sumatraans ontbijt ergens in de straat. Nasi lemak, ayam, seroendeng, ketimoen, sambal trassi en jeruk nipis panas en bami, telor goreng en ayam goreng.

 Sinds mijn laatste bezoek aan Jakarta, ergens in 1994 of 1996, is er heel veel veranderd. Ten goede moet ik zeggen. Toen had ik zo iets van “hier hoef ik niet meer terug te komen, als ik hier niets te zoeken heb. Vieze en drukke stinkstad". Hier ben ik dus van teruggekomen.

 In de afgelopen twee decennia is er heel veel veranderd. De vieze, walmende stadsbussen, de stinkende bemo’s, bedelaars, daklozen, afvalhopen en oude krotten zijn helemaal uit het straatbeeld verdwenen. Helaas ook de - typisch voor Jakarta kenmerkende fietstaxi’s - de becaks. Het verkeer rijdt nu ook veel meer gedisciplineerd. Ieder zijn eigen baan. Het ziet er niet meer uit als krioelende miertjes en geen idiote weggebruikers die constant toeteren. En zelfs de mentaliteit van de mensen is veranderd.

Middagje Blok M Plaza & Square

Blok M gelegen in zuid Jakarta is een gebied met winkels in gebouwen, die niet meer echt van deze tijd zijn in deze stad. Het is hier erg druk, zowel overdag als 's avonds. Het is erg populair vanwege de lage prijzen en de vele handelaren in gouden sieraden.

Senayan Sports Complex

In de hoop een shooting range te vinden, zijn wij 's avonds naar het Senayan Sports Complex gegaan. Een mega sportterrein ruim 200 hectare groot, midden in de stad, gebouwd in 1962 voor de Asian Games. Er was bijna van alles te vinden: golf-, tennis-, basketbal-, honkbal-, voetbal-, en boogschuttersclub, atletiekbaan, 3 stadia noem maar op. Bijna te veel om op te noemen. Helaas was merendeels gesloten (niet zo gek hoor, want het was al vrij laat).

Monumen Nasional "Monas"

Op de terugweg even dwars over het Merdeka plein gelopen, waar een 137 m hoge toren staat, die de strijd van de onafhankelijkheid symboliseert van Indonesië. Even voor "brons- en gouddiggers": boven op de top is een vlam geplaatst van 14,5 ton aan brons en 35 kg goud. Het plein zat vol kraampjes met van alles en nog wat.

Morgen met de trein naar Bandung, kota ibuku, de stad waar mijn moeder is geboren en waar tante Lien zo teder over zong:

“Hallo Bandung” (http://www.youtube.com/watch?v=q2zR7K95k7Q&sns=em)