Azië 2014, Manilla

Het vorige verhaal liet jullie achter in Ho Chi Minh City. Wat is er sinds die tijd gebeurd?

Na afscheid genomen te hebben van het hotel is de reis voortgezet richting de Philipijnen. Het vliegen was saai als altijd, weinig zitruimte en een chagrijn van een buurvrouw (nee, ik bedoel Nonna niet). Ik weet trouwens niet of de piloot de lengte van de baan verkeerd ingeschat heeft of dat de remmen nieuw waren, maar bij de landing werden de remmen zo heftig aangetrokken, dat ik eindelijk snapte waar die riemen voor zijn. De passagier voor me (zo'n klein Aziaatje) was absoluut geplet als ik de riem niet had gedragen. Het was een soort elandproef voor vliegtuigriemen denk ik.

De eerste kennismaking met Manilla verliep via een ATM. Kennelijk hebben de banken in de Philipijnen bepaald dat buitenlanders niet meer dan 2000 piso's uit de muur mogen halen. Het lijkt heel veel als je het zo hoort, maar omgerekend is het €35,00! Vraag me niet waarom, maar het zal ongetwijfeld te maken hebben met transactiekosten per handeling. Meer opnames is meer geld verdienen, dus...... 

Gelukkig hadden we pasjes van meerdere rekeningen en creditcards bij ons. Na genoeg geld uit de muur gehaald te hebben, zijn we op zoek gegaan naar een taxi.

Na diverse oneerbare voorstellen van snorders en mensen die vier keer meer vroegen dan de normale taxi, mochten we bijna twee uur(!) wachten op een taxi. Het is een beetje de omgekeerde wereld, in Apeldoorn wachten taxi's  op passagiers, hier niet.

overigens is de taxi erg goedkoop (ook in verhouding tot de rest van de prijzen) en kennen de chauffeurs erg goed de weg. Feilloos reed onze chauffeur naar het hotel! 

Hoe is Manilla dan? Eigenlijk precies wat je van een enorme Aziatische stad verwacht. We zaten niet in een goedkope buurt (aan de hotels te zien), maar overal bedelaars, het stinkt enorm en een onvoorstelbare herrie. Need I say more? Het is niet mijn stad en ik hoef het niet weer te zien.

Over de bedelaars: De woorden "Sir, Sir" worden vaak gevolgd door een uitleg van hun persoonlijke situatie en altijd eindigend met een 'dringend' verzoek om financiële bijstand is de standaard manier waarop deze mensen je benaderen.

Ook heb ik sterk de indruk dat de kinderen misbruikt worden om allerlei troep te verkopen en zo in eigen levensonderhoud (en misschien dat pappie en mammie) te voorzien. 

We we hebben vandaag een tweetal malls gezien. De eerste had uitsluitend wapens en telefoon-accesssoires  te koop. De ander was een standaard mal met veel voedsel. Vreemd genoeg heb ik nog geen idee wat authentiek Philipijns eten is. Ze hebben alles, Thais, Koreaans, Japans, Arabisch, alle Amerikaanse ketens, Indiaas, Grieks, Vietnamees. Wij zelf hebben Thais en Perzisch gegeten. Perzisch natuurlijk omdat we al kosher en Hindi gegeten hebben en in het kader van gelijke behandeling ook halal moesten eten. 

Nonna heeft en gaat foto's en video's uploaden. Het moge duidelijk zijn dat ik daar geen enkele verantwoording voor accepteer!

Morgen naar Hong Kong.